Σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου, είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο σχολείο μας τον κ. Βραχιώλια Στράτο, Ψυχολόγο, Επιστημονικό Υπεύθυνο του Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Έβρου, και να συζητήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί να βοηθήσουμε τα παιδιά και τους εφήβους να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις, όπως οι πρόσφατες πυρκαγιές στον τόπο μας.
Σύμφωνα με τον κ. Βραχιώλια, είναι σημαντικό να συζητήσουμε με τους μαθητές μας όσα βίωσαν στις πυρκαγιές και να τους βοηθήσουμε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Συχνά πίσω από την οργή και τον θυμό των εφήβων κρύβεται η θλίψη για όσα έγιναν. Ο εκπαιδευτικός καλείται, λοιπόν, να βγάλει στην επιφάνεια όλα αυτά τα συναισθήματα και να βοηθήσει τους μαθητές του να τα διαχειριστούν, προτρέποντάς τους να τα αξιοποιήσουν ως μια ευκαιρία αλλαγής.
Η κρίση που βιώσαμε μέσα από τη φυσική καταστροφή συνάντησε όλες τις άλλες κρίσεις που ζούμε, την υπαρξιακή, την πνευματική, την κρίση ανθρωπιάς. Ο εγωισμός, ο οποίος κυριαρχεί, μας κάνει να αμφιβάλλουμε αν έχουμε ανθρώπους δίπλα μας, οι οποίοι μας στηρίζουν και μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς.
Μπορούμε, λοιπόν, εμείς οι εκπαιδευτικοί να κάνουμε ένα άνοιγμα σε αυτή την εμπειρία στα παιδιά. Μπορεί, βέβαια, κάποιοι μαθητές να νιώθουν άβολα και να μη θέλουν να πάρουν μέρος στη συζήτηση. Οφείλουμε να τους σεβαστούμε, καθώς οφείλουμε να δώσουμε μια ευκαιρία στους υπόλοιπους μαθητές, οι οποίοι θα ήθελαν να μοιραστούν την εμπειρία τους από τις πρόσφατες πυρκαγιές.
Στη συνέχεια δίνεται ένα πρότυπο συζήτησης με τους μαθητές:
-Τους ζητάμε αρχικά να αποτυπώσουν τις εμπειρίες τους ρωτώντας τους: Πού ήταν την ώρα που ξέσπασε η φωτιά; Τι συνέβη; Τι θυμούνται;
Ακούμε τις περιγραφές τους χωρίς να τις σχολιάζουμε, συνοδεύοντας με τη σιωπή μας την εμπειρία των μαθητών.
– Βοηθούμε τους μαθητές να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με τον δικό τους τρόπο, καθώς και να κατανοήσουν ότι τα συναισθήματά τους είναι μία φυσική αντίδραση σε ένα μη φυσιολογικό συμβάν.
-Το μοίρασμα των εμπειριών διεγείρει διαφορετικά συναισθήματα και συμπεριφορές. Για αυτό δεν πιέζουμε όσους δυσκολεύονται να εκφραστούν.
-Ενδυναμώνουμε τα συναισθήματά τους ρωτώντας τους: Ποιος τους βοήθησε και ποιος ήταν μαζί τους; Σε ποιον απευθύνθηκαν για βοήθεια; Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν άνθρωποι που μας στηρίζουν;
– Η ρουτίνα είναι αντίβαρο στις δύσκολες καταστάσεις. Χρειάζεται να κρατήσουμε τη ρουτίνα μας (σχολικό πρόγραμμα, δραστηριότητες κτλ), γιατί μας βοηθάει στην εξομάλυνση των συναισθημάτων και στην ψυχολογική προσαρμογή στις δύσκολες καταστάσεις.
-Είναι σημαντικό να δώσουμε την ευκαιρία να αναδειχτούν μέσα στη μαυρίλα και καταχνιά οι φωτεινές στιγμές, που μας λένε ότι δεν τελείωσαν όλα και δεν πέθαναν όλα.
Οφείλουμε να γίνουμε κομιστές της Ελπίδας.
Η τάξη είναι μία ομάδα και μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά, όταν αναδείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε για τους άλλους.
Τέλος, συζητούμε και τη δική μας εμπειρία, αν θέλουμε βέβαια.
Αυτό που μοιάζει ως τέλος μπορεί να είναι η αρχή της Σωτηρίας μας.
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Βραχιώλια για το ενδιαφέρον και την άμεση ανταπόκρισή του στο αίτημά μας για επιμόρφωση σχετικά με τη διαχείριση κρίσεων στη σχολική μονάδα.