ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2011-2012, οι μαθητές του Γ1 πραγματοποίησαν εργασία στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας σχετικά με το ρατσισμό, τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και το ρόλο τους στη σχέση μας με τους άλλους.
Αποτέλεσμα αυτής της αξιόλογης προσπάθειας των παιδιών ήταν η δημιουργία αφισών, εικαστικών έργων, στίχων, η σύνθεση ενός υπέροχου τραγουδιού, η δημιουργία οπτικοακουστικού υλικού καθώς και η συγγραφή άρθρων και διηγημάτων, τα οποία παρουσιάστηκαν σε σχετική εκδήλωση που έγινε στο σχολείο μας .
Ανάμεσα στις εργασίες των παιδιών ξεχώρισε το διήγημα "Μάθημα ...ανθρωπιάς" που έγραψε ο μαθητής του Γ1 Αραμπατζής Αντώνης. Το διήγημα αυτό απέσπασε στον 4ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό που διοργάνωσε ο μορφωτικός όμιλος Πετρούπολης Αθήνας το 2ο βραβείο στην κατηγορία του.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για το ζήλο και την προθυμία που επέδειξαν και ιδιαίτερα στον Αντώνη για την επιτυχία του.
Ο υπεύθυνος καθηγητής : Κίτσος Δημήτρης
Μάθημα… ανθρωπιάς
Ήταν 27 Αυγούστου, όταν ο νεαρός Νιγηριανός Ζορζ Γουέα (Zorz Gouea) έγινε 18 ετών. Οι γονείς του ήταν μεγαλομέτοχοι σε ένα ορυχείο διαμαντιών. Έτσι το παιδί από μικρή ηλικία ζούσε πολύ πιο άνετα απ' ότι οι συμπατριώτες του. Είχε ήδη πολλές γνώσεις και ήξερε καλά Αγγλικά, καθώς δεν εργαζόταν όπως οι φίλοι του και του έμενε άπλετος χρόνος για διάβασμα. Φοιτούσε άλλωστε στο καλύτερο και μοναδικό ιδιωτικό σχολείο της χώρας. Ευγενικό & μετριόφρονα τον χαρακτήριζαν οι φίλοι του, που, αν και είχαν πολλές διαφορές με αυτόν, τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα. Βέβαια και αυτός τούς βοηθούσε και τους συμπαραστεκόταν, όταν είχαν κάποια ανάγκη- ειδικά όταν αυτή ήταν οικονομική- αφού χωρίς δεύτερη σκέψη έβαζε το χέρι στη τσέπη και χάριζε ακόμα και περισσότερα από τα αναγκαία. Έτσι, τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής του τα πέρασε με τους ανθρώπους που αγαπούσε στην πατρίδα του, τη Νιγηρία.
Όμως είχε έρθει η ώρα να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα· να πάει σε ένα μεγάλο κολλέγιο στην Αμερική και μετά από κάποια χρόνια σπουδών να γίνει μεγάλος επιστήμονας της ιατρικής. Δεν τον απασχολούσαν ούτε τα χρήματα των γονιών του, ούτε η μεγαλοπρεπής ζωή που είχε. Αυτός ήθελε μονάχα ένα πράγμα, να γίνει μεγάλος γιατρός και μια μέρα να έρθει πίσω στον τόπο του να χτίσει ένα νοσοκομείο στο οποίο θα δεχόταν ασθενείς χωρίς κανένα απολύτως κόστος.
"Όταν πρόκειται για θέματα υγείας, τα χρήματα δεν έχουν καμία σημασία!" έλεγε.
Άλλωστε κάτι ήξερε και ο ίδιος ,αφού από τότε που γεννήθηκε είχε έντονα αναπνευστικά προβλήματα λόγω κάποιας δυσλειτουργίας στους πνεύμονες του.
Αρχές Σεπτεμβρίου ταξίδεψε μαζί με τον πατέρα του στις Ηνωμένες Πολιτείες και γράφτηκε σε ένα πολύ καλό κολλέγιο. Παρότι τα δίδακτρα που έπρεπε να πληρώνει ήταν πολλά, αυτός δεν είχε πρόβλημα, εφόσον οι γονείς του θα του έστελναν αρκετά χρήματα για την κάλυψη όλων των αναγκών του. Θα έμενε σε ένα διαμέρισμα κοντά στο κολλέγιο, έτσι ώστε να έχει άνετη και γρήγορη πρόσβαση σε αυτό. Αφού τα κανόνισαν όλα, ο πατέρας του γύρισε πίσω στη Νιγηρία .
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και χωρίς ο Ζορζ να το καταλάβει βρέθηκε με 500 άλλους φοιτητές στο προαύλιο την πρώτη μέρα, που ήταν ουσιαστικά μέρα γνωριμίας. Παρατήρησε ότι λίγοι από αυτούς ήταν από την Αμερική. Έμαθε πως
θα φοιτούσε μαζί με πολλούς Αμερικανούς, Ευρωπαίους, Αυστραλιανούς και μόνο 2 Αφρικανούς. Αν και αυτό τον στενοχώρησε λίγο, διότι σκέφτηκε πως θα ήταν οι μόνοι έγχρωμοι στη σχολή και ίσως δεν είχαν ίση μεταχείριση, αμέσως η σκέψη αυτή διαλύθηκε όταν άκουσε το κουδούνι και βγήκαν έξω οι καθηγητές, για να μοιράσουν τους φοιτητές σε τμήματα. Μαζί τους βγήκε και ένα παλικάρι στην ηλικία του, τον οποίο περικύκλωσαν αρκετοί συμφοιτητές του μόλις τον αντίκρισαν. Λίγο αργότερα, άκουσε πως ήταν ο γιος του ιδιοκτήτη του κολλεγίου, ενός ασπρομάλλη, πολύ συμπαθητικού κυρίου, περίπου στην ηλικία των 50, που στεκόταν δίπλα στον διευθυντή. Το όνομα του παιδιού, Μίχαελ Κράπην (Michael Krapin).
Αφού καλωσόρισαν και οι δύο τους φοιτητές, ο διευθυντής άρχισε να διαβάζει τα ονόματα, χωρίζοντας τους σε τμήματα. Όταν φώναξε τον Ζορζ, πρόσεξε ότι τη στιγμή που αυτός δήλωσε "παρών", οι υπόλοιποι τον κοίταξαν κάπως περίεργα, πράγμα που δεν του άρεσε καθόλου. Μέχρι το τέλος της μέρας είχε γνωρίσει αρκετούς συμφοιτητές του, αλλά οι περισσότεροι δεν του μίλησαν καν. Συγκεκριμένα ο γιος του ιδιοκτήτη έπεσε επίτηδες επάνω του προσποιούμενος πως δεν τον είδε. Μόνο με τους συμπατριώτες του από την Αφρική αντάλλαξε δυο-τρεις κουβέντες παραπάνω λίγο πριν να ξεκινήσει το μάθημα. Έτσι λέγοντας λίγα πράγματα ο καθένας για τον εαυτό του γνωρίστηκαν και συνειδητοποίησαν πως είχαν πολλά κοινά. Το κυριότερο ήταν ότι και οι τρεις αισθάνονταν ξένοι ανάμεσα στους άλλους φοιτητές, κάτι που ήθελαν να το "διορθώσουν" αμέσως.
Αρχικά, ο Ζορζ δεν είχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού είχε για παρέα τους άλλους δύο φίλους του, στα μαθήματα άλλα και στις βραδινές εξόδους που πραγματοποιούσαν. Μόλις ήρθε η μέρα για το πρώτο διαγώνισμα, όλοι οι φοιτητές είχαν διαβάσει πολύ καλά και έτσι δεν υπήρχε ιδιαίτερη αγωνία. Όταν ανακοινώθηκαν οι βαθμοί όμως, ξεχώρισαν ο γιος του ιδιοκτήτη & ο Ζορζ. Τα άλλα παιδιά δεν μπορούσαν να "χωνέψουν" ότι ένας Αφρικανός ήταν καλύτερος από αυτούς και για αυτό το λόγο δεν έχαναν ευκαιρία να δείξουν την αποδοκιμασία τους. Ο Ζορζ προσπαθούσε να βρει στήριγμα στους άλλους δύο συμπατριώτες του, οι οποίοι όμως από την 3η εβδομάδα "έκοψαν" τα πολλά πάρε-δώσε μαζί του και προσπαθούσαν συνέχεια να τον αποφύγουν θεωρώντας ότι κάνοντας παρέα μαζί του δεν θα ήταν αρεστοί στους υπόλοιπους φοιτητές.
Ο Ζορζ, αν και δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς το γιατί, τελικά έμεινε μόνος του και δεν είχε παρέα ούτε στο κολλέγιο, ούτε στις εξόδους. Για αυτό το λόγο καθόταν στο σπίτι που νοίκιαζε και διάβαζε όλη την ημέρα. Αυτό έφερε βέβαια πολύ θετικά αποτελέσματα, καθώς σημείωσε τεράστια πρόοδο, παρακολουθούσε ανελλιπώς τα μαθήματα, έγραφε πάρα πολύ καλά στις εξετάσεις και όλοι οι καθηγητές τον συμπαθούσαν και τον είχαν για παράδειγμα. Μάλιστα, μία μέρα τον κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του και του είπε πως, επειδή έχει πολύ καλό γραπτό λόγο, θα μπορούσε να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό συγγραφής, που διοργανώνουν τα Αμερικανικά πανεπιστήμια κάθε χρόνο.
Όταν έμαθαν οι άλλοι φοιτητές για την πρόταση του Διευθυντή στον Ζορζ , ζήλεψαν πάρα πολύ. Ο Μίχαελ, ο οποίος ήθελε να είναι πάντα ο πρώτος δεν σκόπευε να αφήσει τα πράγματα να εξελιχτούν έτσι. Οπότε μία μέρα πριν από το διαγωνισμό και λίγο πριν δει ο Ζορζ την ανακοίνωση, πήγε και άλλαξε την ώρα που αναγραφόταν στον πίνακα ανακοινώσεων, ελπίζοντας με αυτόν τον τρόπο πως δεν θα πάει στο διαγωνισμό την κατάλληλη ώρα, αλλά αργότερα και έτσι δεν θα τον προλάβει. Λίγο μετά ο Ζορζ πήγε στο κολλέγιο και είδε πως η ώρα προσέλευσης των διαγωνιζόμενων ήταν 12.30. Χάρηκε, γιατί σκέφτηκε πως θα ξεκουραστεί και έτσι γεμάτος ενέργεια και με καθαρό μυαλό θα μπορούσε να νικήσει στο διαγωνισμό.
Ξύπνησε την άλλη μέρα πρωί-πρωί ευδιάθετος, ετοιμάστηκε, έφαγε, πήρε τις σημειώσεις του μαζί και στις 12.20 ήταν στο χώρο, όπου θα γινόταν ο διαγωνισμός. Όμως, όταν έφτασε εκεί είδε κάποιους φοιτητές να βγαίνουν από τον χώρο αυτό και σε μια γωνία τον διευθυντή του να τον περιμένει. Πλησίασε. Μόλις τον είδε ο διευθυντής, φανερά θυμωμένος τον ρώτησε, γιατί δεν ήρθε την ώρα που είχε ο ίδιος ανακοινώσει στον πίνακα. Ο Ζορζ του εξήγησε πως έγινε, αλλά ο διευθυντής αρνήθηκε να τον πιστέψει. Πήγαν μαζί να ελέγξουν την ανακοίνωση και είδαν πως πράγματι έγραφε 10.30. Ο Ζορζ δεν μπορούσε να πιστέψει ότι από μια απροσεξία του έχασε μια σημαντική ευκαιρία να αποδείξει σε όλους τι αξίζει.
Βγαίνοντας από το κολλέγιο, είδε ξαφνικά μπροστά του τον γιο του ιδιοκτήτη μαζί με άλλους 4 φίλους του να τον περιμένουν. Παραξενεύτηκε. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Οι συμφοιτητές του τον κοιτούσαν και τον ειρωνεύονταν, λέγοντας του πως δεν είναι ικανός ούτε να διαβάσει σωστά μια ανακοίνωση. Εκείνος κατέβασε το κεφάλι και προχώρησε ανάμεσα τους. Την ίδια στιγμή είδε με την άκρη του ματιού του τον Μίχαελ να τον πλησιάζει και σκύβοντας τού είπε στο αυτί: "Νόμιζες ότι θα σ' άφηνα να πήγαινες στο διαγωνισμό; Εγώ άλλαξα την ώρα και τις δύο φορές." Τότε ο Ζορζ θόλωσε από το θυμό του, γύρισε και τον έπιασε από το γιακά και ήταν έτοιμος να τον χτυπήσει. Μόλις το είδαν αυτό οι άλλοι, χίμηξαν και άρχισαν να χτυπούν με μανία τον Ζορζ, ο οποίος σωριάστηκε αιμόφυρτος. Τα πράγματα θα εξελίσσονταν πιο άσχημα για τον Ζορζ , αν δεν παρενέβαιναν οι πιο ψύχραιμοι .Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής του, αλλά δεν είχε σκοπό να το βάλει κάτω. Ήθελε να αλλάξει τα πράγματα, να κάνει κάτι έτσι ώστε να μην τον περιγελούν και να μην τον κοροϊδεύουν, αλλά δεν μπορούσε, δεν ήταν στο χέρι του.
Δύο εβδομάδες αργότερα, είδε τον γιο του ιδιοκτήτη στεναχωρημένο και κάποια παιδιά γύρω του να προσπαθούν να τον παρηγορήσουν για κάτι που είχε συμβεί. Ο Ζορζ πλησίασε προσεκτικά έτσι ώστε να μην γίνει αντιληπτός και άκουσε τι είχε γίνει. Ο πατέρας του και ιδιοκτήτης του σχολείου είχε εμπιστευτεί αρκετά χρήματα σε έναν άνθρωπο, με σκοπό να κάνει μια μεγάλη επένδυση. Αυτός όμως αποδείχτηκε τελικά απατεώνας, καθώς πήρε τα λεφτά και εξαφανίστηκε. Έτσι κινδύνευε ακόμα και η επιβίωση του κολλεγίου.
Ο Ζορζ δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Επικοινώνησε αμέσως με τον πατέρα του, του εξήγησε την κατάσταση και του ζήτησε αν μπορεί να βοηθήσει. Ο πατέρας του δεν αρνήθηκε να του κάνει την χάρη. Συγκέντρωσε τα χρήματα και μαζί με ένα γράμμα τα έστειλε στον κ. Κράπην εξηγώντας το σκοπό της πράξης του. Ο κ. Κράπην δεν μίλησε στο γιο του, όπως άλλωστε ζητούσε και ο πατέρας του Ζορζ στο γράμμα. Εξάλλου ο Ζορζ ήθελε να κάνει από μόνος του μια προσπάθεια να κερδίσει τον σεβασμό των συμφοιτητών του και ιδιαίτερα του Μίχαελ. Ο κ. Κράπην επικοινώνησε με τον πατέρα του Ζορζ λέγοντας του ότι θα δεχόταν τα χρήματα μόνο ως δάνειο και τον ευχαρίστησε.
Ο καιρός περνούσε, ώσπου μια μέρα, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, χτύπησε ξαφνικά και έντονα το κουδούνι του κολλεγίου. Επικράτησε πανικός, παρά την προσπάθεια των καθηγητών να κρατήσουν ήρεμα τα παιδιά. Μετά από λίγο, άνοιξε η πόρτα της τάξης και μπήκε μέσα ο διευθυντής φωνάζοντας σε όλους να βγουν γρήγορα έξω από το χώρο του κολλεγίου, κατευθυνόμενοι προς την έξοδο κινδύνου. Ο λόγος; Είχε πάρει φωτιά η αποθήκη και δυστυχώς εξαπλωνόταν πολύ γρήγορα σε όλο το κτήριο. Βγήκαν όλοι έξω, έγινε καταμέτρηση των φοιτητών, αλλά κάποιος έλειπε. Ήταν ο γιος του ιδιοκτήτη, ο Μίχαελ. Την ίδια στιγμή κατέφτασε και ο ιδιοκτήτης του σχολείου, ο κ. Κράπην. Κάλεσε την αστυνομία, την πυροσβεστική και ένα σωστικό συνεργείο σε περίπτωση που είχε εγκλωβιστεί κάποιος φοιτητής στο κτήριο. Αλλά το κολλέγιο ήταν στα προάστια την πόλης και έτσι αργούσαν πολύ να έρθουν.
Ο ιδιοκτήτης πλησίασε τον διευθυντή και ρώτησε τι συνέβη. Εκείνος του είπε ψύχραιμα ότι δεν γνώριζε ακριβώς, αλλά ήξερε πως ο γιος του ήταν μέσα στο σχολείο, πιθανόν εγκλωβισμένος στη βιβλιοθήκη όπου αναζητούσε πληροφορίες για μια εργασία που του είχαν αναθέσει. Μόλις το άκουσε αυτό ο κ. Κράπην ταράχτηκε ακόμη περισσότερο και ξαναπήρε αμέσως τηλέφωνο στο σωστικό συνεργείο και την πυροσβεστική. Εκείνοι του απάντησαν πως είναι στο δρόμο, αλλά επειδή είχε πολλή κίνηση, θα καθυστερούσαν λίγο.
Ο Ζορζ άκουγε με προσοχή την τηλεφωνική συνομιλία του κ. Κράπην με τον αρχηγό της πυροσβεστικής και χωρίς να το πολυσκεφτεί, αποφάσισε να πάει ο ίδιος μέσα στο φλεγόμενο κτήριο και να βγάλει τον Μήχαελ από εκεί. Έτρεξε γρήγορα για να μην προλάβουν να τον σταματήσουν και μπήκε στο κολλέγιο. Η φωτιά είχε εξαπλωθεί σε όλες τις αίθουσες, με αποτέλεσμα να υπάρχει αποπνικτική ατμόσφαιρα λόγω του καπνού και έτσι ήταν πολύ δύσκολο να δει κανείς, αλλά και να αναπνεύσει. Ο Ζορζ κάλυψε με την μπλούζα του τη μύτη και μπήκε στο εσωτερικό του κτηρίου, αψηφώντας την ίδια του τη ζωή, αφού είχε και ο ίδιος σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα.
Μετά από λίγο βγήκε έξω κουβαλώντας τον λιπόθυμο Μίχαελ στους ώμους. Τον άφησε στα χέρια του κ. Κράπην και ταυτόχρονα ο ίδιος έπεσε λιπόθυμος κάτω. Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και η πυροσβεστική και βάλθηκε να σβήσει την φωτιά. Το ασθενοφόρο που ήταν μαζί, πήρε τους δύο φοιτητές και τους μετέφερε στο πιο κοντινό νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί κατέβαλαν προσπάθειες να σώσουν τους δύο νέους παρά τα εκτεταμένα εγκαύματα και τη δύσπνοια, λόγω του καπνού που είχαν αναπνεύσει. Την ίδια στιγμή ο κ. Κράπην πήρε τηλέφωνο τον πατέρα του Ζορζ να τον ενημερώσει για το συμβάν.
Ο Μίχαελ ,μετά από 2 ώρες υπεράνθρωπων προσπαθειών από τους γιατρούς ,συνήλθε αλλά ο Ζορζ παρέμενε στην εντατική και υπό συνεχή παρακολούθηση, καθώς η κατάσταση της υγείας του ήταν εξαιρετικά σοβαρή. Οι γιατροί είπαν πως είχε πρόβλημα στα πνευμόνια, λόγω της εισπνοής αερίων, το οποίο επιβαρυνόταν και από το αναπνευστικό πρόβλημα που είχε ήδη. Όλη την νύχτα οι γιατροί προσπαθούσαν να κρατήσουν τον Ζορζ στη ζωή, αλλά η κατάσταση του διαρκώς επιδεινωνόταν.
Την άλλη μέρα το πρωί έφτασε και ο πατέρας του Ζορζ αναστατωμένος και γεμάτος αγωνία για την κατάσταση του γιου του. Γνωρίστηκε με τον διευθυντή και με τον ιδιοκτήτη, που είχαν ξενυχτήσει στο πλευρό του Ζορζ και περίμενε τον γιατρό να τον ενημερώσει για τη πορεία της υγείας του. Μετά από λίγο, αυτός βγήκε έξω και τους ανακοίνωσε πως δυστυχώς δεν κατάφεραν να κρατήσουν στη ζωή το νεαρό φοιτητή, αφού η ζημιά που είχε υποστεί στους πνεύμονες ήταν ανεπανόρθωτη. Ο πατέρας ξέσπασε σε κλάματα μη μπορώντας να πιστέψει το τραγικό τέλος του γιου του, ενώ και ο Μίχαελ με τον πατέρα του ταράχτηκαν πάρα πολύ από τα δυσάρεστα νέα. "Αυτό που έκανε ο γιος σας ήταν πολύ γενναίο!" είπε ο κ. Κράπην προσπαθώντας να παρηγορήσει λίγο τον κ. Γουέα. "Και εμείς θα κάνουμε κάτι που θα τιμήσει ιδιαίτερα το γιο σας, αλλά και εσάς" συμπλήρωσε.
Έτσι και έγινε. Το κολλέγιο από τότε φέρει το όνομα του Ζορζ Γουέα και κάθε χρόνο την επέτειο του θανάτου του οργανώνονται εκδηλώσεις και γίνονται ομιλίες για τη σημασία της ανιδιοτελούς προσφοράς βοήθειας στο συνάνθρωπο και για την ανάγκη να σταματήσουν οι φυλετικές ή άλλες διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων. Τέλος, κυκλοφόρησε με ευθύνη του κολλεγίου ένα βιβλίο αφιερωμένο στη μνήμη του Ζορζ, όπου περιέγραφε τη ζωή του καθώς και το διάστημα που έζησε ως φοιτητής στην Αμερική, αλλά και την πράξη αυτοθυσίας του. Την συγγραφή του ανέλαβα με πολύ χαρά…
Michael Krapin
Αραμπατζής Αντώνης ,Γ1
